پول نداری رنگ بخری؟ کاپشن ات رو بفروش!

تازگی ها مجبور شدم با هنرجویی از کلاسم خداحافظی کنم که بدون مشورت با من، رنگ روغن ایرانی وستا خریده بود و اصرار به استفاده از آن هم داشت. درباره کیفیت رنگ وستا و اینکه چقدر به دردنخور است، بعدا مطلبی خواهم نوشت ولی این ماجرا، من را یاد آن ماجرا انداخت!

البته انصافا ما در آن سال ها اکثرا آه هم در بساط نداشتیم! ولی به هر ضرب و زوری که می شد به نقاشی کردن ادامه دادیم. من شخصا مشکلی با استفاده از ابزار و رنگ های "سطح هنرجویی" مثل وینتون ندارم. به هر حال هر کس تا میزانی بودجه خرید لوازم هنری دارد. اما رعایت حداقل استانداردها هم ضروریست. رنگی مثل وستا در هیچ سطح و کلاسی طبقه بندی نمی شود. از همه بدتر زمانی است که به اشتباه و بدون مشورت چیزی را می خریم و فقط به خاطر اینکه پول داده ایم، اصرار به استفاده داریم. بارها در کلاس طراحی، بد بودن کاغذ برخی بچه ها را گوشزد کرده ام اما پاسخشان این بوده که: هنوز فلان قدر از این کاغذ دارم! بارها گفته ام مثلا فلان مداد، مارک خوبی نیست ولی هر جلسه دوباره این مدادهای سوسمارنشان را می بینم! هیچ کدام از این ها حتی اظهار نمی کنند "پول ندارم"، تا من زارع وار بگویم: "کاپشن ات رو بفروش" . مشکل خیلی وقت ها پول نیست. فقط برای کاری که می کنیم اهمیت کافی قائل نیستیم.