کپی کردن یا نکردن. مسئله این نیست!

 _{هنرمند، جسیکا آرتمن در حال کپی یک نقاشی در موزه متروپولیتن}

به نظرم بیشتر چیزها در هنر بدون ارزشگذاری و کاملا خنثی هستند. خوانش ما از پدیده ها یا موقعیتی که آن ها را به کار می بریم، تاثیرات مفید یا مخربشان را نشان می دهد. کپی کردن یا نکردن هم بر همین منوال است. شاید برای ما که همیشه با کپی های کمال الملک از نقاشی های رامبراند با دیده تحقیر برخورد کرده ایم، ناآشنا باشد ولی جالب است بدانید که بزرگترین موزه ها در سراسر دنیا از جمله موزه لوور و متروپولیتن برنامه های مدون کپی از آثار هنرمندان برجسته در داخل فضای موزه و از اصل اثر دارند! البته آن ها برای Copyist Program قوانینی دارند که هنرمند ملزم به رعایت کردن آن هاست. مثلا شما حتما باید از یک زیر انداز استفاده کنید. اندازه بوم شما نباید هم اندازه اصل نقاشی باشد. همچنین باید حداقل 120 سانتی متر از اصل تابلوها فاصله داشته باشید.

 _{یک تابلوی قدیمی مربوط به سال 1868 که هنرمندانی را در حال کپی کردن در موزه لوور نشان می دهد}

در آکادمی های مشهور دنیا مانند آکادمی فلورانس هم این موضوع بخشی از روند آموزش را تشکیل می دهد. بنابراین نمی توان انکار کرد که کپی کردن می تواند فرایند یادگیری را سریع تر، دقیق تر و جهت دار کند اما شرط لازم یادگیری هم نیست. این موضوع به استراتژی یادگیری هر فردی بستگی دارد. به نظر من کپی کردن اگر با دید مطالعاتی، وفاداری به تکنیک نقاش و در زمان مناسب انجام شود، می تواند بسیار موثر باشد. به عبارت دیگر مسئله اصلی، کپی کردن یا نکردن نیست. بلکه روش برخورد ما با این موضوع اهمیت دارد.